Κανείς δεν γνωρίζει πότε συλλέχθηκαν για πρώτη φορά βότανα από την φύση ή πότε καλλιεργήθηκαν για πρώτη φορά. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι συγκρίνανε τα ζώα και τον άνθρωπο από την μία πλευρά και τα φυτά από την άλλη. Ο Εμπεδοκλής επέμενε στη θεωρία ότι τα φυτά έχουν ψυχή ενώ ο Αριστοτέλης τα κατατάσσει ανάμεσα στα έμψυχα και τα άψυχα.
Ο πατέρας της Ιατρικής, ο Έλληνας Ιπποκράτης επικεντρώθηκε στις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών και κατέγραψε περίπου 400 είδη βοτάνων που η χρήση τους ήταν γνωστή κατά τον 5ο αιώνα π.Χ.
Ο Θεόφραστος, ξεκινώντας μαζί με τον Μέγα Αλέξανδρο κατέγραψε σημαντικό αριθμό φυτών των χωρών γύρω από την ανατολική Μεσόγειο προτού συνεχίζει μέχρι τα ενδότερα της μέσης ανατολής.
Στους Ρωμαϊκούς χρόνους τα φυτά μελετούνται μόνο για την χρησιμότητά τους. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος με τις καταγραφές του και ο Διοσκουρίδης με τη βοτανική του θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον για την μελέτη των βοτάνων μέχρι σήμερα.
Τα βότανα ταξίδευαν από την Μεσόγειο στην Ανατολή και αντίστροφα. Το εμπόριο των βοτάνων και μπαχαρικών δρομολογήθηκε από την Κίνα και την Ινδία δια μέσου της Αραβίας στις χερσονήσους της Μεσογείου θάλασσας, που έκανε την περιοχή σημαντικό σημείο πολιτισμού και ανταλλαγής αρωματικών φυτών.
Στο κλειστό ζεστό μεσογειακό κλίμα όλα τα βότανα αναπτύσσονται εύκολα και σε αφθονία, δημιουργώντας ιδιαίτερη ποικιλομορφία με πλούσια αρώματα και εξαιρετικές φαρμακευτικές ιδιότητες.
Όπως είναι αντιληπτό, η επιστήμη της βοτανικής γεννήθηκε στις μεσογειακές χώρες γι' αυτό και τα βότανα της μεσογείου κατέχουν περίοπτη θέση στην ιστορία της βοτανικής.
